لكه سياه روي قلبم

ميخاستم بيام باز گله كنم از ﺍﺩﻣﻬﺎ 

ادمهايي كه ميزارن و ميرن يهويي

ادمهايي كه نه تنها ميزارن و ميرن كه قبلش فاتحه ات را هم مي خوانند

بعد از مدتي هم بر ميگردند و أنگار نه انگارند! 

انگشت اشاره ام را از طرف انها ميگيرم و خودم را نشانه ميرم! خود لعنتي ام را! بله! خودِ خودِ خودم را

مقصر اصلي خودم هستم. مني كه به ﺍﺩﻣﻬﺎ زيادي نزديك ميشوم. مني كه زيادي روي ﺍﺩﻣﻬﺎ حساب مي كنم! اخرش اين ميشود كه در بعضي از اين روابط شكست خورده بيرون مي ايم. البته خيلي وقت است كه حد و اندازه همه روابطم را نگه ميدارم. از اخرين لطمه اي كه خوردم بيشتر از يكسال ميگذرد! اين زخم هايي هم كه مانده براي همان ادمهاست! 

دختری که خودش را گم کرد...