دختری که خودش را گم کرد

میگه بهش گفتم احمق ما اومدیم اینجا بخندیم چرا اشکمونو در اوردی؟اجرای بی کلام مهری تو نشست دیروز اشک هممون رو در اورد.با خودم فکر میکنم این آدم دیوانه تو یه رنج بی انتهایی گیر کرده و تماما در انکاره.قلبم مچاله شد.اسم اجراش سوگ بود.تمام اون رنجی که نمیتونه تو کلمه ابراز کنه، بی صدا به نمایش گذاشت. + نوشته شده در چهارشنبه دوازدهم اردیبهشت ۱۴۰۳ساعت 13:20 توسط Susan | دختری که خودش را گم کرد...

ریمایندر فیس بوک می‌گوید دو سال پیش همچین روزی ما (من، ثمین، علیرضا، امید، آرش و نیلوفر) باغ آرش بودیم.توی دلم میگویم نیلوفر عکسمان را خراب کرده، کاش نبود.بعد با خودم فکر میکنم کاش رابطه ام با امید پیچیده نمیشد و رفیق می‌شدیم و می ماندیم.مثل ارش، مثل کسرا!پسره ی کله خراب.یاد حرف هاجر می افتم که می‌گوید: "اصرار داری همه چیز را جاودانه کنی. ادمها قرار نیست تا ابد با تو همسفر باشند. برای همین هم صمیمیت را تجربه نمیکنی."صمیمیتصمیمیتصمیمیتلعنتی، گیر کارم همین جاست.گرهی ست که باز‌نمی‌شود.میترسم از عمری که می‌گذرد و این گرهی که انگار‌ باز شدنش سالها زمان می‌برد... + نوشته شده در پنجشنبه سیزدهم اردیبهشت ۱۴۰۳ساعت 8:25 توسط Susan | دختری که خودش را گم کرد...

مامان رفته سفر. وقتی میره میفهمم چقدر نیاز به تنهایی و استقلال دارم این نیاز هر روز داره بیشتر میشه. با اینکه تقریبا هیچوقت خونه نیست. وقتی هم هست هیییچ کاری به من نداره اما دلم میخواد جدا زندگی کنم. به شدت بهم وابسته شده. هر چی این پروسه طولانی تر بشه جدایی براش سخت تره. ما از اول هم بنا داشتیم فقط 2 سال پیشش باشم. دو سال تموم شد و من هنوز اینجام. اینقدر اوضاع اقتصادی فاجعه ست که امکان خونه گرفتن هم نیست. امروز صبح که پشت پنجره ایستاده بودم و به صدای بارون گوش میدادم گفتم امسال باید بری سوسن. همت کن و برو که برای همه بهتره ... + نوشته شده در پنجشنبه بیستم اردیبهشت ۱۴۰۳ساعت 8:17 توسط Susan | دختری که خودش را گم کرد...

نشسته بودم رو پله ها و زار میزدم. به معنای واقع کلمه زار میزدم. که مامان بیا از این مدرسه بیرون. اینجا خطرناکه. پله هاش محافظ نداره. سقوط میکنی. حتی دایی جان تقی آقا رو از نیوزلند کشوندم اینجا که بیان مامان و راضی کنن که دیگه نره این مدرسه. با هق هق از خواب بیدار شدم. دیروز صبح دوست مامان که چند روزی اینجا بود من و کشوند کنار و گفت مامانت سر جریان علی و مامان بزرگت اصلا حالش خوب نیست. اینقدر روش فشاره که میترسم زبونم لال سکته کنه. به محض تمام شدن جمله ش، درد فک منم شروع شد. اینقدر برام عجیب بود این واکنش بدنم که تا ظهر بیشتر از اینکه درد فک اذیتم کنه واکنش در لحظه ی جسمیم عجیب بود. بعدش هم که خواب دوباره سقوط کردن مامان. درست وقتی که فکر میکنی از داستان های "مادر" عبور کردی میفهمی‌که نخیر از این خبرها نیست.یعنی قرار نیست به این راحتی ها از ابژه خلاص شوی ... + نوشته شده در دوشنبه سوم اردیبهشت ۱۴۰۳ساعت 7:39 توسط Susan | دختری که خودش را گم کرد...

۲ صبح با تپش قلب از خواب بیدار شدم. این بخشی از پروسه‌ی پایان است.اضطراب، اضطراب و اضطراب. تلاش برای زنده نگه‌داشتن آن چیزی که تمام شده. من خداوندگار مواجهه با پایان‌های بی پایانم.خواستم که دوباره بخوابم. نشد‌. گوشی را چک میکنم و ... دوباره اضطراب. استیصال. مستاصلم. حالا دنیای جدید، چگونه است؟ بدون آن خنده ها؟ بدون آن چشم ها؟به تخت بر میگردم. خنده ام گرفته بود. واکنش من این طور وقت ها همیشه همین است. چیزی نشده. به زندگی عادی ت برگرد.ولی تپش قلب نمی‌گذارد ...چقدر انسان موجود غریبی است. به خدایی که باور ندارم متوسل شدم. زیر لب تکرار کردم خدا هست. خدا هست. باز خنده ام گرفت.فکر کردم الان وقت به سخره گرفتن نیست. وقت نجات است. دوباره تکرار کردم خدا هست. خدا اینجاست. در دل غم زده ام. قرار است کمکم کند. اینبار کمتر خندیدم و به خدا فکر کردم ..کاش بود ...نفهمیدم کی خوابم برد اما دوباره ۵ صبح بیدار شدم و از خدا دیگر خبری نبود ... + نوشته شده در پنجشنبه سی ام فروردین ۱۴۰۳ساعت 14:50 توسط Susan | دختری که خودش را گم کرد...

پنج و نیم صبح بیدار شدم. بیداری برای من معنایش بیرون آمدن از تخت است. برای خودم قهوه درست کردم. پشت میز آشپزخانه نشستم و مطمئن نبودم که می‌خواهم بروم یا نه. دنبال بهانه ای برای نرفتن بودم. از طرفی احساس می‌کردم اگر نروم این همه بغضی که توی گلویم نشسته مرا بیچاره می‌کند.پس بیشتر این فکر نکردم. لباس پوشیدم و بدون اینکه به کسی بگویم رفتم بهشت رضا. آخ نگم از هوا که بی نهایت دلپذیر بود. اپیزود نمیدانم چندم رادیو راه را پلی کردم و راه افتادم. نیم ساعتی توی راه بودم. بلوک ۱۰. ماشین را زیر یک درخت کاج پارک کردم. خوب یک نیم ساعتی طول کشید که سیمین را پیدا کنم. بلوک ۱۰/۱. بعد دیدم نوشته اینجا مخصوص کسانی ست که اعضای بدنشان را اهدا کردند. رفتم سر خاکش. هنوز برایش سنگ قبر نگرفته بودند. مزارش پر بر از رز سفید. همانجا ایستادم و نگاه کردم بعد گفتم سیمین تو واقعی زیر خاکی؟ چرا اینقدر باورش سخت است؟ بعد فکر کردم کمی میان مردگان راه بروم. آرام قدم زدم و اسمها را، سن‌شان را، زمان تمام شدنشان را. نگاه کردم. خواندم. بعد آرام آرام اشکهایم سرازیر شد. و بعد دیگر بند نیامد. عجیب آن فضا آرامم کرد. بعد یک گوشه ای پیدا کردم و نشستم. به صدای پرنده ها گوش دادم.و باز گونه هایم گرم شد. بعد زیر لب زمزمه کردم:در خلوت ِ روشن با تو گريسته‌ام/براي ِ خاطر ِ زنده‌گان،و در گورستان ِ تاريک با تو خوانده‌ام/زيباترين ِ سرودها رازيرا که مرده‌گان ِ اين سالعاشق‌ترين ِ زنده‌گان بوده‌اند. + نوشته شده در پنجشنبه سی ام فروردین ۱۴۰۳ساعت 22:24 توسط Susan | دختری که خودش را گم کرد...